Revil in Dimes (US) Blues - Roots De Djoelen Oud-Turnhout (06-09-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Goezot info band: Revil in Dimes © Rootsville 2018

Goezot!!! Als je dacht dat Peter (nie klaain piejerke hé), Mark en Swa Telenet ;-) van de organisatie 'Goezot' na hun waanzinnige 'Goezot in 't Hofke' begin juni op hun lauweren zouden gaan rusten, dan ben je er aan voor de moeite. De wakkere zielen onder ons zagen ze al her en der opdagen op onze festivals en dit was niet enkel om the chillen! Nee, na 'Goezot in 't Hofke' duiken ze er ginds in de Kempen er onmiddellijk terug in en schuimen zo al observerend de festivals af. Goezot dus ;-)

Hé Peter, 't is hie ammel verniet, hawt oew bakkes Swa, kraaig er de weubbe van :-)
Leustert ollemoal iszier sé, Goezot in 't Hofke in 2019 oep 7,8 en 9 juni !!! Da's èegteg en tèegteg!

Voor deze 'Revil in Dimes' van vanavond hebben ze uiteraard al twee jaar geleden prospectie gedaan toen deze revelatie bij onze noorderburen aan het werk waren. Toen kwam dit uit New York afkomstige gezelschap in het vizier van de mannen van Goezot. Deze band bestaat uit string bender Eric Simmons, drummer Washington Duke, bassist Chris Waller en natuurlijk de eigenares van een wonderbare soulvolle blues stem, de bevallige Kia Warren. We maken ons dus op voor een zwoele nazomer-avond met dansbare 'Fat Possum blues ' in een jasje van ol'school rock 'n roll en soul, en dit voor een éénmalig concert in België. We waren bij de eersten die arriveerden en zo nog een stuk van de soundcheck konden beleven. Toen al stond in de sterren geschreven dat het een memorabele avond zou gaan worden. Het Nederlandse bluespaar bij uitstek kwam ons ook te vergezellen en zo kwamen we ons neer te vlijen pal in het zichtsveld van Kia Warren om zo een avondje tegemoet te gaan van puur genieten. Meteen ook hier bij die van 'Goezot' de aftrap voor het seizoen 2018-2019.

Na de invasie van Barcelona waren die van 'Revil in Dimes' nu ook klaar om de Kempen te veroveren en daar moesten ze eerlijk gezegd niet veel moeite voor doen. Met 'Can't Find My Way Back Home' hoefden ze ook niet verder te zoeken want wat graag zouden ze hier hebben dat Kia & co dit hun thuis zouden maken in de toekomst. Ook bassist Chris was reeds verloren door het aanbod van onze vele bieren. Trouwens Chris zou je kunnen gaan vereenzelvigen als de Jimi Hendrix op de basgitaar.

Uiteraard is het Kia Warren die onmiddellijk de show komt te stelen met haar wonderbare stem eni uitstraling. Geen mannelijke aanwezige die nog oog had voor zijn 'Cristal'eke hier vanavond. Eén brok energie die dame en dit straalde meteen over naar iedere aanwezige. Opmerkelijk is dat vele nummers lijken aan te vatten met een Southern rifje als intro en dit maakt het er alleen nog maar spannender op. Uiteindelijk is iedere song een vette dansbare blues en dansen is ook iets wat Kia hier komt te vragen, en geen kat die het haar durft te weigeren.

'I Wanna Kiss You' dan en meteen waren er een hele rij van vrijwilligers ;-), ondergetekende incluis. De welgekende quote van 'da we da nog moge meemaken' kreeg een volmondige goedkeuring. Vette blues met een alom aanwezige Burnside en soms een vleugje van 'The Doors' maakte dat ik Kia al ging vereenzelvigen als een vrouwelijke versie van Jim Morrison. 'Please Don't Go' was buiten één van hun waanzinnige nummers ook onze smeekbede aan het einde van het eerste gedeelte. Vlug even kennismaken backstage en zo konden die van Goezot mee op de foto. Vuug ééw he manne ;-)

Deel twee van dit concert begint zoals het is begonnen, opzwepend en uitnodigend met 'Runnin'' een ietwat ansewring song voor Burnside's 'Poor Black Mattie'. Wat dan kwam was zelfs nog meer adembenemender dan wat we tot nu toe al hadden gekregen. Heel wat monden, die nu al niet meer dicht konden, gingen nog verder open van verbazing met het soulvolle 'Dimes'. Alsof Donny Hathaway hier een nieuwe 'Ghetto' kwam te ontbinden, dit vergezeld van een vette drumsolo van Washington Duke. Ook leadgitarist Eric Simmons deed spreekwoordelijk zijn duit in het zakje en zou vocaal ook wel een goede frontman zijn geweest. De momenten dat hij uit de schaduw kwam te treden van Kia Warren waren ook meer dan belovend. We all we're rolling and tumbling tonight.

Tijd dus voor een cool down met enkel slowbluesjes als gevolg en ook hiermee gooiden die van 'Revil in Dimes' hoge ogen. Ook Kia Warren voelde nattigheid en wist al op voorhand dat ze hier niet zouden weg kunnen zonder enkele bissers. Bissers waarmee iedereen nog eens recht stond om een allerlaatste keer uit de bol te geen...to the left, to the right, to the left. Een staande ovatie was dan ook onze dankbetuiging aan deze 'Revil in Dimes'. Iedere aanwezige die deze band al kon beleven was het er volmondig over eens, dit was veruit hun beste concert van dit jaar en daar waren die van Goezot blij mee. Geloof me het zal in juni 2019 een waanzinnige beleving worden in 't Hofke maar dat houden we nog een tijdje geheim ;-)

Marc, Peter en Kia Warren